‘Oh jemig!’ roept mama. ‘Wat is daar nu gebeurd?’ 

Lucas ziet meteen waar mama naar kijkt: het raam in de schuifpui. En die zit helemaal vol met grote spetters vogelpoep. 

‘Ja,’ zegt Lucas, ‘er is een vogel overgekomen die een beetje ziek was. Hij heeft het hele raam ondergepoept!’ 

‘Ja, dat zie ik!’ roept mama geschrokken. ‘En niet zo’n beetje ook. En de glazenwasser is net vorige week geweest,’ jammert mama verder. ‘Dat zul je net zien. Nou, dat moet ik straks maar gaan schoonmaken als ik klaar ben met mijn werk. Dit kunnen we er zo niet op laten zitten.’ 

Even later is mama klaar met werken. Ze vult een emmer met water en sop en gaat met de emmer en een doekje de achtertuin in. 

‘Ha! Mama moet die poep schoonmaken!’ roept Lucas. Hij vindt het erg grappig. 

‘Ja, dat zal wel moeten!’ roept mama van buiten. ‘Als ik het niet schoonmaak, blijft het nog weken zitten!’ 

‘Kom Cato,’ zegt Lucas. ‘Dit moeten we zien!’ Hij pakt een eetkamerstoel en zet die recht voor de schuifpui om alles eens goed te kunnen bekijken. 

‘Oké, ik wil dit ook wel zien!’ zegt Cato. En ook zij pakt een stoel en zet die naast de stoel van Lucas. Zo zitten ze te wachten alsof er straks een film gaat beginnen.  

Dan zien ze mama aan de andere kant van het glas verschijnen. Ze begint met het doekje de bovenkant van het glas schoon te maken. Als ze verder naar beneden gaat, komt ze bij de grote spetters vogelpoep. Ze trekt een overdreven vies gezicht naar Lucas en Cato. En die moeten daar heel hard om lachen. 

Dan gaat mama met het doekje over alle poep heen om het raam zo weer mooi schoon te maken. 

‘Haha!’ lacht Lucas. ‘Mama moet al die poep aanraken! Getsie! Dat is echt zo vies!’