‘Ik ben de winkelmevrouw,’ zegt Cato. ‘Jij bent de klant. Hier heb je drie munten om mee te betalen.’

‘Mij best,’ antwoordt Lucas. Hij pakt de munten aan en loopt langs de tafel heen en weer om eens goed naar al het eten te kijken.

‘Wat wilt u hebben meneer?’ vraagt Cato met een deftige stem.

‘Snoepjes graag,’ antwoordt Lucas.

‘Oh, dat hebben wij niet onze winkel,’ zegt Cato. ‘Wij hebben alleen gezond eten. Zoals deze frietjes hier.’ En ze wijst naar de plastic frietjes. ‘En we hebben ook dit ei. En hier hebben we stukjes pizza. Wilt u misschien een lekker stukje pizza?’

‘Ik had liever een snoepje,’ antwoordt Lucas. ‘Maar goed, dan neem ik wel een stuk pizza.’

‘Goede keus,’ zegt Cato terwijl ze hard met haar hoofd knikt. ‘En wilt u het stuk pizza op een bordje?’ vraagt ze.

‘Ja natuurlijk mevrouw,’ antwoordt Lucas. ‘Die pizza is toch veel te heet om zo in mijn handen vast te houden?’

‘Ach ja, dat klopt,’ zegt Cato terwijl ze een rood bordje pakt en daar een stuk plastic pizza op legt. Ze geeft het bordje met de pizza aan Lucas.

‘Alstublieft meneer, dat kost één euro’, zegt Cato.

‘Oh, dat is niet duur mevrouw,’ antwoordt Lucas. ‘Eens even kijken waar ik een euro heb.’ Hij slaat overdreven op zijn broekzakken en pakt dan één munt uit zijn handen.

‘Ah, hier heb ik één euro,’ zegt hij en hij geeft de munt aan Cato.

‘Dankuwel meneer,’ zegt Cato. Ze stopt de munt bovenin de kassa en drukt op wat knopjes. De munt rolt de kassa in en de lade gaat open. Dan pakt ze drie munten en geeft die aan Lucas.

‘Alstublieft meneer, u krijgt drie euro van mij.’

‘Cato, dat kan helemaal niet!’ roept Lucas een beetje boos. ‘Als de pizza één euro kost en ik geef jou één euro, dan hoef ik geen munten terug te krijgen!’

‘Nou, in mijn winkel krijg je altijd munten terug,’ zegt Cato.

‘Dan is dit maar een stomme winkel,’ zegt Lucas. ‘Ik speel niet meer mee!’