‘Ja! Kom kijken! Het sneeuwt!’ roept hij blij. ‘Mag ik naar buiten?’ 

‘Nou, het eten is net klaar,’ antwoordt papa. ‘Laten we eerst snel gaan eten, dan mag jij daarna naar buiten. Dan kan er ook eerst een laagje sneeuw komen te liggen, waar je mee kan spelen.’ 

Lucas eet vliegensvlug zijn eten op en dan mag hij eindelijk naar buiten. 

‘Gaat er iemand mee?’ vraagt hij. 

‘Ik niet hoor!’ zegt Cato. ‘Ik wil niet bevriezen!’ 

‘Ik ga wel met jou mee,’ antwoordt papa. 

Lucas doet zijn jas, sjaal, handschoenen en regenlaarzen aan. Als laatste zet hij ook nog een warme muts op. Dan stapt hij de achtertuin in. 

‘Wauw! Het is zo mooi buiten als alles onder de sneeuw ligt,’ zegt hij. Terwijl hij de sneeuw staat te bewonderen, voelt hij ineens een sneeuwbal die tegen zijn arm gegooid wordt. 

‘Haha!’ lacht papa. ‘Ik had je mooi te pakken!’ 

‘Oh, maar dat kan ik ook!’ roept Lucas. Hij pakt snel wat sneeuw van de grond, maakt een sneeuwbal en gooit die naar papa. Raak! 

Na een tijdje sneeuwballen gooien vraagt Lucas: ‘Zullen we een sneeuwpop maken?’ 

Dat vindt papa een goed idee. Samen beginnen ze sneeuw bij elkaar te vegen. Ze maken twee grote ballen sneeuw. Papa rolt de grootste richting de schuifpui en legt hem recht voor het raam zodat Cato, die binnen staat, de sneeuwpop goed kan zien. 

Lucas tilt zijn sneeuwbal op en zet die bovenop de sneeuwbal van papa. 

‘Wauw! Het lijkt nu al op een sneeuwpop!’ roept hij. ‘Maar er mist nog wat.’ 

Hij kijkt om zich heen en verzamelt wat spullen die hij in de tuin vindt. Hij steekt een tak in de sneeuwpop, dat is de neus. En van wat zwarte steentjes maakt hij ogen en een mond. 

‘En nu nog, om het helemaal af te maken…’ Hij doet zijn sjaal af en hangt die om de sneeuwpop. En hij zet zijn muts er bovenop. 

‘Tadaa!’ roept Lucas trots. ‘Onze sneeuwpop is helemaal klaar!’